Απλότητα

"Υπάρχει ένας τρόπος για να ανεβείς τρέχοντας ένα βουνό. Αν χρειαστεί ποτέ να ανέβεις τρέχοντας σε βουνό... κάτι που εύχομαι να μη σας συμβεί. Ο παππούς μού είχε δείξει τον τρόπο που το κάνουν οι Τσερόκι. Δεν τρέχεις ίσια πάνω, τρέχεις κατά μήκος της πλαγιάς, αυξάνοντας σταδιακά την κλίση. 
Αλλά δεν τρέχεις στο έδαφος. Τα πόδια σου πατάνε σε θάμνους και ρίζες, που σου δίνουν καλό πάτημα, και έτσι δε γλιστράς ποτέ. Έτσι μπορείς να τρέξεις γρήγορα. Αυτό έκανα. 

Αντί να ανεβαίνω, για να απομακρυνθώ από τους άντρες... κάτι που θα με οδηγούσε πίσω στα Στενά... κατευθύνθηκα προς την πλαγιά που οδηγούσε στο μονοπάτι, προς τους άντρες.

Έτσι πέρασα πάνω από τα κεφάλια τους".

~ Η εκπαίδευση του Μικρού Δέντρου, Φόρεστ Κάρτερ

μτφρ.: Δημήτρης Μιχαήλ

Λαλώ, η

[Αραβες ή Ισραηλίτες;.. Σιίτες ή Σουνίτες;.. Τζιχαντιστές ή Αλλόθρησκοι;.. Ρώσοι ή Ουκρανοί;.. Νοτιοευρωπαίοι ή Βόρειοευρωπαίοι;.. Κομουνιστές ή Καπιταλιστές;.. Αμερικάνοι ή/και το απανταχού (profit potential) σύμπαν;.. Μουσουλμάνοι ή Χριστιανοί;.. Πανωχωρίτες ή Κατωχωρίτες;.. Γαύροι ή Βάζελοι;.. Μαμά ή Μπαμπάς;.. Κιθαρίστας ή Ντράμερ; ]

"Διάλεξε.. πάρε θέση.. αντρώσου επιτέλους! Τι διστάζεις; ΠΡΕΠΕΙ να διαλέξεις. Και ξέρεις κάτι; όσο πιο συναισθηματικά το κάνεις τόσο το καλύτερο! Γιατί αν δεν, θα μείνεις μόνος, θα σε φάνε λάχανο οι "άλλοι". Μάθε να δια-χωρίζεις για να επιβιώνεις. Άκου κι εμάς που κάτι παραπάνω ξέρουμε.. Έτσι δουλεύει ο κόσμος φίλε μου, και είτε θα είσαι μαζί του είτε δεν θα'χεις στον ήλιο μοίρα.. Άντε κι ο χρόνος τρέχει."

- Παππούλη;...

- Τι'ναι γιέ μου;

- Τι κρατάς εκεί στα χέρια σου;

- Αχ... τούτη παιδί μου είναι η λύρα του δικού μου πάππου.. 
  είναι η συντροφιά κι η παρηγόρια μου.. 
  το καρντάσι και το ταξίμι μου...

- Και όταν λαλεί τι λέει;

- Αυτά που η καρδιά νογάται...

 - Και την ακούς παππού;

- ...όταν παύω να μιλώ, λαλεί εκείνη και με σ'χωρνά.. 
  η μουσική όπως και η καρδιά δεν έχουν όρια και τέλος... 
  μοναχά χορδές που πάλλονται... 

- Θα μου μάθεις κι εμένα πώς να την κάνω να λαλεί;

- Σιώπασε και γροίκα κι έπειτα σιώπασε ξανά ίσαμε να βρεις το δικιό σου βέρσο.

    Image: H. Kopp-Delaney

Χρόνος και Νύχτα

Και είναι που όλα τα ερωτηματικά του έρωτα 

εντελεχούν εμπρός στα πόδια της Αγάπης.

Φωτό: Georgia Simandan

Χειμώνας

Ηλίου Γέννα

In wood and water, earth and air,
A silence everywhere
... And I dream

Αγαπώντας και Αδιαφορώντας

 Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, 

ξεπερνάει την παλαίστρα της Ανάγκης 

και μετουσιώνει το πάλεμα σε Αγάπη. 

~ Νίκος Καζαντζάκης ~

Κερύνεια ΙΙ

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα όμορφο ξύλινο σκαρί που έκανε τη διαδρομή Σάμος - Κύπρος μεταφέροντας λάδι, κρασί, ξηρούς καρπούς, είδης οικιακής χρήσης μα κυρίως -όπως άλλωστε και κάθε πλοίο της εποχής του- ιδέες και πολιτισμό. Ανήκε στην κατηγορία "Ολκάς", ιστιοφόρο δηλαδή εμπορικό πλοίο με διαστάσεις 14 μέτρα μήκος και 4,5 μ. πλάτος. Επιβάτες του τέσσερις άνθρωποι, ο Κυβερνήτης, ο Πρωρέας (θυμίζει τον σύγχρονο ύπαρχο/υποπλοίαρχο), ο Τοίραρχος (σαν τον σημερινό φορτωτή) και ο Ναυπηγός (για τις επισκευές των ζημιών).

Το πλοίο αυτό ταξίδευε στα νερά της Μεσογείου ήδη έναν αιώνα πριν την γέννηση του Μ. Αλεξάνδρου και σταμάτησε τα ταξίδια του λίγο μετά τον θάνατό του. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια και αφού ξεφόρτωσε το σαμιώτικο λάδι και τις μυλόπετρες από την Νίσυρο στο νησί της Ρόδου, ξαναγέμισε το αμπάρι του με ροδίτικο κρασί σε οξυπύθμενους αμφορείς και έβαλε πλώρη για την Κερύνεια όπου και παρέλαβε αμύγδαλα. Έτσι φορτωμένο με 20 τόνους φορτίο στην ρότα της επιστροφής, και λίγο πιο έξω από τις ακτές της Κερύνειας, το σκάφος πέφτει θύμα πειρατείας λήγοντας με αυτόν τον τρόπο την πολυετή πορεία του στον χρόνο και στις θάλασσες.

Ταυτόχρονα όμως, μια άλλη ξεκινούσε...

Το 1965 ο κύπριος Ανδρέας Καριόλου σε κάποια από τις υποβρύχιες αναζητήσεις του για σφουγγάρια, εντόπισε το πλοίο σε βάθος 30 μέτρων. Οι αμφορείς του ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ήσαν καλοδιατηρημένοι όπως και και το περιεχόμενό τους σε κάποιους από αυτούς.

Alter Ego

 

Ένα ποντίκι ξεφεύγει
(Δεν είναι ένα)
Μια γυναίκα ξυπνά
(Πώς το ξέρεις;)
Και μια πόρτα που τρίζει
(Θα την λαδώσουμε το πρωί)
Δίπλα στον τοίχο της περίφραξης
(Ο τοίχος δεν υπάρχει πια)
Α! Δεν μπορώ να πω τίποτα
(Ε, ωραία, σκάσε!)
Δεν μπορώ να κινηθώ
(Περπατάς στο δρόμο)
Πού πηγαίνουμε λοιπόν;
(Αυτό ρωτάω κι εγώ)
Είμαι μόνος στη Γη
(Είμ’ εδώ δίπλα σου)
Μπορεί να είναι κανείς τόσο μόνος;
(Είμαι περισσότερο μόνος από ’σένα,
Εγώ βλέπω το πρόσωπό σου
Εμένα δε με είδε ποτέ κανείς).

Jules Supervielle ~ Alter Ego
[«Οι άγνωστοι φίλοι», 1934]

Le Rentez vous promis

«Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως
ένα τοις εκατό αποτελείται
από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο
να ΄ναι το τελευταίο.»

Αλλά και τελευταίο
ακόμα πιο φιλί θα λέγεται

όσο καιρό τουλάχιστον
θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μια μεριά
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το

ώσπου ο δίκαιος Σολομών
για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μια μισό η άλλη

κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά
-ποτέ δεν είναι η ίδια-
ουρλιάξει μη.

Κάθε φιλί
αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο
να ΄ναι το τελευταίο.

Διαρκές είναι μόνο
εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται
η αναμονή και η παραίτηση

άνθη αντίπαλα οι δυο τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο
κενοτάφιο στολίζουν.


Επιτύμβιο ~ Κική Δημουλά
Φωτό ~ Robert Doisneau ~ Le baiser de l' hotel de ville

Mon Ange

Mon ange, je t´ai haïe
Je t´ai laissé aimer
D´autres que moi
Un peu plus loin qu´ici
Mon ange, je t´ai trahie
Tant de nuits, alité
Que mon coeur n´a cessé
De me donner la vie
Si loin de moi
Si loin de moi
Si loin de moi
Des armées insolites
Et des ombres équivoques
Des fils dont on se moque
Et des femmes que l´on quitte
Des tristesses surannées
Des malheurs qu´on oublie
Des ongles un peu noircis
Des ongles un peu noircis
Mon ange, je t´ai punie
A tant me sacrifier
Icône idolâtrée
Immondice à la nuit
Mon ange, je t´ai haïe
Je t´ai laissé tuer
Nos jeunesses débauchées
Le reste de nos vies
Si loin de moi
Si loin de moi
Si loin de moi
Si loin de moi
Des armées insolites
Et des ombres équivoques
Des fils dont on se moque
Et des femmes que l´on quitte
Des tristesses surannées
Des malheurs qu´on oublie
Des ongles un peu noircis
Des ongles un peu noircis
Mon ange, je t´ai haïe 

 

Μουσική-Στίχοι: ~ Joseph d'Anvers, Arman Méliès, Alain Bashung

Ερμηνεία: ~ Alain Bashung

Video από την ταινία του Wim Wenders ~ "Paris-Texas" (1984)