21 Δεκ 2013

Χειμώνας

Ηλίου Γέννα


In wood and water, earth and air,
A silence everywhere

... And I dream


18 Δεκ 2013

Αγαπώντας και Αδιαφορώντας

 Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, 
ξεπερνάει την παλαίστρα της Ανάγκης 
και μετουσιώνει το πάλεμα σε Αγάπη. 

~ Νίκος Καζαντζάκης ~

6 Δεκ 2013

Κερύνεια ΙΙ


Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα όμορφο ξύλινο σκαρί που έκανε τη διαδρομή Σάμος - Κύπρος μεταφέροντας λάδι, κρασί, ξηρούς καρπούς, είδης οικιακής χρήσης μα κυρίως -όπως άλλωστε και κάθε πλοίο της εποχής του- ιδέες και πολιτισμό. Ανήκε στην κατηγορία "Ολκάς", ιστιοφόρο δηλαδή εμπορικό πλοίο με διαστάσεις 14 μέτρα μήκος και 4,5 μ. πλάτος. Επιβάτες του τέσσερις άνθρωποι, ο Κυβερνήτης, ο Πρωρέας (θυμίζει τον σύγχρονο ύπαρχο/υποπλοίαρχο), ο Τοίραρχος (σαν τον σημερινό φορτωτή) και ο Ναυπηγός (για τις επισκευές των ζημιών).



Το πλοίο αυτό ταξίδευε στα νερά της Μεσογείου ήδη έναν αιώνα πριν την γέννηση του Μ. Αλεξάνδρου και σταμάτησε τα ταξίδια του λίγο μετά τον θάνατό του. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια και αφού ξεφόρτωσε το σαμιώτικο λάδι και τις μυλόπετρες από την Νίσυρο στο νησί της Ρόδου, ξαναγέμισε το αμπάρι του με ροδίτικο κρασί σε οξυπύθμενους αμφορείς και έβαλε πλώρη για την Κερύνεια όπου και παρέλαβε αμύγδαλα. Έτσι φορτωμένο με 20 τόνους φορτίο στην ρότα της επιστροφής, και λίγο πιο έξω από τις ακτές της Κερύνειας, το σκάφος πέφτει θύμα πειρατείας λήγοντας με αυτόν τον τρόπο την πολυετή πορεία του στον χρόνο και στις θάλασσες.
Ταυτόχρονα όμως, μια άλλη ξεκινούσε...



Το 1965 ο κύπριος Ανδρέας Καριόλου σε κάποια από τις υποβρύχιες αναζητήσεις του για σφουγγάρια, εντόπισε το πλοίο σε βάθος 30 μέτρων. Οι αμφορείς του ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ήσαν καλοδιατηρημένοι όπως και και το περιεχόμενό τους σε κάποιους από αυτούς.


28 Νοε 2013

Alter Ego

 

Ένα ποντίκι ξεφεύγει
(Δεν είναι ένα)
Μια γυναίκα ξυπνά
(Πώς το ξέρεις;)
Και μια πόρτα που τρίζει
(Θα την λαδώσουμε το πρωί)
Δίπλα στον τοίχο της περίφραξης
(Ο τοίχος δεν υπάρχει πια)
Α! Δεν μπορώ να πω τίποτα
(Ε, ωραία, σκάσε!)
Δεν μπορώ να κινηθώ
(Περπατάς στο δρόμο)
Πού πηγαίνουμε λοιπόν;
(Αυτό ρωτάω κι εγώ)
Είμαι μόνος στη Γη
(Είμ’ εδώ δίπλα σου)
Μπορεί να είναι κανείς τόσο μόνος;
(Είμαι περισσότερο μόνος από ’σένα,
Εγώ βλέπω το πρόσωπό σου
Εμένα δε με είδε ποτέ κανείς).

Jules Supervielle ~ Alter Ego
[«Οι άγνωστοι φίλοι», 1934]

1 Οκτ 2013

Le Rentez vous promis



«Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως
ένα τοις εκατό αποτελείται
από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο
να ΄ναι το τελευταίο.»

Αλλά και τελευταίο
ακόμα πιο φιλί θα λέγεται

όσο καιρό τουλάχιστον
θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μια μεριά
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το

ώσπου ο δίκαιος Σολομών
για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μια μισό η άλλη

κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά
-ποτέ δεν είναι η ίδια-
ουρλιάξει μη.

Κάθε φιλί
αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο
να ΄ναι το τελευταίο.

Διαρκές είναι μόνο
εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται
η αναμονή και η παραίτηση

άνθη αντίπαλα οι δυο τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο
κενοτάφιο στολίζουν.


Επιτύμβιο ~ Κική Δημουλά
Φωτό ~ Robert Doisneau ~ Le baiser de l' hotel de ville

17 Σεπ 2013

Mon Ange

Mon ange, je t´ai haïe
Je t´ai laissé aimer
D´autres que moi
Un peu plus loin qu´ici

Mon ange, je t´ai trahie
Tant de nuits, alité
Que mon coeur n´a cessé
De me donner la vie

Si loin de moi
Si loin de moi
Si loin de moi

Des armées insolites
Et des ombres équivoques
Des fils dont on se moque
Et des femmes que l´on quitte

Des tristesses surannées
Des malheurs qu´on oublie
Des ongles un peu noircis
Des ongles un peu noircis

Mon ange, je t´ai punie
A tant me sacrifier
Icône idolâtrée
Immondice à la nuit

Mon ange, je t´ai haïe
Je t´ai laissé tuer
Nos jeunesses débauchées
Le reste de nos vies

Si loin de moi
Si loin de moi
Si loin de moi
Si loin de moi

Des armées insolites
Et des ombres équivoques
Des fils dont on se moque
Et des femmes que l´on quitte

Des tristesses surannées
Des malheurs qu´on oublie
Des ongles un peu noircis
Des ongles un peu noircis

Mon ange, je t´ai haïe 



 

Μουσική-Στίχοι: ~ Joseph d'Anvers, Arman Méliès, Alain Bashung
Ερμηνεία: ~ Alain Bashung
Video από την ταινία του Wim Wenders ~ "Paris-Texas" (1984) 



12 Σεπ 2013

Are yOu listening...



We checked out all the prophecies. We studied fat philosophies.
We made a graph... We chanted Oooommm
"Ommni Padhni Disney Iceman Acme Leary Marx Illuminatus Christus Clarke..."
We'd watch for saucers in the dark. We'd hunt lost arks;
Tried splitting quarks - when all we wanted was a Mark.
Just a something proving something's out there.
Are you listening? No chance.

There never is a way without a why. Do we return after we die?
Is life a circle? Are we hurtled headfirst into space?
Will we wind up as the bunch of grapes that makes the wine...
That Christ exchanged for water. Are we blood? Are we lime? Do you live?
We need a sign - is anybody there? Are you listening?

And still the statues cry, the Queen Bee flies...
We try our damndest to explain the reasons why and how and when and where...
We're getting nowhere. No doors deep inside this corridor
Of space and time... if space and time exist.

Oh we'll persist, if we exist. 
Are you listening?


Music: Legentary Pink Dots ~ Zero Zero ~


21 Αυγ 2013

Οι Επτά Εαυτοί

Στη σιωπηλότερη ώρα της νύχτας, καθώς έγερνα μισοκοιμάμενος, οι επτά εαυτοί μου κάθησαν αντάμα και, ψιθυρίζοντας, έτσι κουβεντιάζαν: 

Πρώτος εαυτός: «Eδώ, σ' αυτόν τον τρελλόν μέσα, κατοίκησα όλα μου ετούτα τα χρόνια, xωρίς άλλο να κάνω παρά να ανανεώνω τον πόνο του τη μέρα, και να ξαναπλάθω τη θλίψη του τη νύχτα. Δεν αντέxω πια τη μοίρα μου κι επαναστατώ, από 'δω και πέρα».

Δεύτερος εαυτός: «Η δική σου μοίρα είναι καλύτερη από την δική μου, αδερφέ, γιατί δικό μου γραφτό είναι να 'μαι ο χαρωπός εαυτός του τρελλού τούτου. Γελώ με το γέλιο του και  τραγουδώ, τις ώρες της χαράς του και με τρισφτερωμένα πόδια χορεύω τις λαμπερόσπιθες σκέψεις του. Εγώ θά 'πρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην αποσταμένη μου ύπαρξη».

Τρίτος εαυτός: «Και τι ν' ακούσετε από μένα, τον ερωτοκένταυρο εαυτό του, το πυραχτώδικο έμβλημα των άγριων παθών και των φανταστικών επιθυμιών; Εγώ είμαι ο ερωτοπλάνταχτος εαυτός του -που θα' πρεπε να σηκώσω παντιέρα ενάντια στον τρελλόν ετούτον». 

Τέταρτος εαυτός: «Εγώ ανάμεσα σε όλους εσάς, είμαι ο πιο δυστυχισμένος, γιατί δεν μου έλαχε παρά το  απεχθές μίσος κι η ξεθεμελιώστρα αποστροφή. Εγώ θα 'πρεπε, ο όμοιος με καταιγίδα εαυτός, ο γεννημένος στις μαυροσπηλιές της Κόλασης, να μαι ο πρώτος διαμαρτυρόμενος, για να υπηρετήσει τον τρελλόν ετούτον». 

Πέμπτος εαυτός: «Όχι, εγώ θα 'πρεπε, ο διανοούμενος εαυτός, ο εαυτός της κάθε φαντασίωσης, ο εαυτός της κάθε πείνας και δίψας, ο καταδικασμένος στην, χωρίς αναπαμό, περιπλάνηση, στο κυνηγητό άγνωρων  πραγμάτων -κι αδημιούργητων πραγμάτων ακόμα. Εγώ θα 'πρεπε κι όχι εσείς, να επαναστατήσω». 

Έκτος εαυτός: «Κι εγώ, ο δουλευτάρης εαυτός, ο αξιοδάκρυτος εαυτός του μόχθου που, με υπομονής χέρια και πολύπαθα μάτια, πλάθω τις μέρες σε εικόνες και δίνω στα ασχηματοποίητα στοιχεία καινούργιες κι αιώνιες  μορφές· εγώ θα 'πρεπε, ο απομοναχιασμένος, να 'μαι ο επαναστάτης ενάντια στον πολυπράγμονα τρελλόν ετούτον». 

Έβδομος εαυτός: «Πόσο παράξενο, να θέτε εσείς όλοι να επαναστατήσετε ενάντια στον άνθρωπο αυτόν, γιατί καθένας σας κι όλοι έχετε να εκπληρώσετε προδιαγραμμένο ρόλο. Αχ! και να μπορούσα να 'μουν ένας σαν εσάς, ένας εαυτός με προκαθορισμένη κλήρα! Μα εγώ δεν έχω καμία. Είμαι ο εαυτός που τίποτα δεν κάνει, εκείνος που κάθεται στο αλάλητο, στο πουθενά και στο ουδέποτε, ενόσω εσείς είσαστε απασχολημένοι με την αναδημιουργία της ζωής. Εσείς είσαστε ή εγώ, γείτονες, που θα 'πρεπε να επαναστατήσω;».

Όταν ο έβδομος εαυτός, μίλησε έτσι, οι άλλοι έξι εαυτοί τον κοίταξαν με οίκτο μα, χωρίς να πουν τίποτα πια -και καθώς η νύχτα πύκνωνε-, ο ένας μετά τον άλλο τράβηξαν για ύπνο τυλιγμένοι μέσα σε μία χαρούμενη εγκαρτέρηση.

Μα ο έβδομος εαυτός απόμεινε γρηγορώντας. Σε ενατενισμό του Τίποτα που βρίσκεται πίσω από τα πράγματα, όλα.


~*~ Χαλίλ Γκιμπράν


31 Μαΐ 2013

Θάρρει, ἔσται γάρ τι ἐκ τῆς νυκτὸς ταύτης φῶς
~*~ Απολλώνιος ο Τυανεύς
 
(Έχε θάρρος, διότι μετά από αυτή την Νύχτα , θα έρθει κάποιο Φώς)
 
 

27 Μαΐ 2013

Λυσίπονος Αφή

Το μονοπάτι έμοιαζε απροσπέλαστο τη Νύχτα.
Μα η απόφαση είχε παρθεί. 


Έτοιμος ή όχι, τα ίχνη έπρεπε να ζωντανέψουν πάνω στο χώμα, τις πτήσεις
των πρώτων άστρων. Εκείνες τις αιθερόλουστες θυσίες της Ανάγκης.


Για σένα ήταν φυσικά ο δρόμος. 

Για εκείνα, απλά ο τρόπος.

Και όσα ποτέ δεν ειπώθηκαν, ήρθε η στιγμή να ανθήσουν ή να σβήσουν.
Στην όψη και στη κόψη ετούτης της αόρατης λυσίπονης λεπίδας.





5 Φεβ 2013

ότΑν

"Αν"
όπως "ανασαίνω"
όπως "ανατρέπω"

ή

όπως "αναβάλλω"

(αν-θρώπινες επιλογές...)